The bet is on

My last post talks about my shopping frenzy problem...

In order to become a better person, I decided to challenge myself. And here's my master plan...

I made a bet with one of my best friends-Marija. I agreed not to buy any piece of clothing until New Years, or she can take away my new jeans, skirt, whatever...

Do you think I can last?

I made the bet 20 days ago, starting from the beginning of November and made it all the way through...For now :)

So far it's great-I can appreciate more the stuff I own already and as it turns out I have plenty of clothes in my closet. Also I used very very basic crafts skills to repair or refresh some of the stuff I own already, but were not in their best shape, like a great pair of electric blue earings, which by the help of some nail polish became navy blue and look like almost new earings. Plus vintage is in :)))

And I am helping the planet... And my bank account is actually managing to put something away in savings. But not a lot, cause I spend most of it on partying and hanging out in the city.

But there are weak moments... That I go by with a little help of my loved ones... I got an early bday present from a best friend cause I fell in love with these cool heart shaped silver earings. Or grandma knitted me a warm grey sweater. And cause they are the only new things in my closet, I love them and wear them all the time :)))

On my way back from work, I still walk around the mall and go window shopping. Just for the fun of it. And I get tempted... But I always remember my promise and know that if I buy something and lie about it, my personal integrity and freedom are forever lost.

In the end it all comes down to being more than just a consumer :)

Having more is not being more

My current mantra is "Having more is not being more"

This sentence gets me thinking a lot. It reminds me the shopaholic and obsessive spender and consumer that this society has installed in me. And I try to fight it, but I always fail.

Everything in our daily lives revolves around spending-socializing with friends, going out, staying in, every single little thing. If I dare to challenge myself to those extreme "Spend-nothing-days/weeks" I will no doubt fail.

But this sentence, it revokes something very important for me-spiritual growth. It reminds me that sometimes spiritual growth is slowed down by obsessive spending on new and shiny objects which keep us distracted only for short time. Its like drugs, the short-term buzz of the new object we own and taken by our own vanity, it takes us high up in the air.

Being more takes hard work, it doesn't have a short term buzz, rather hours and days of devoted work on a cause and not succumbing to disillusionment.

That's why I have this mantra and repeat it every day...my very own little "prayer".

Geography by Music-playlist

Учам и сум на работ да полудам... Веројатно коа би имала прилика да имам радио емисија, би си избрала термин во петок/сабота/недела од 24-02 АМ за да учам и бирам некое музиче што ќе ми ќефне-пример ако надвор врне, ја сум сигурно депресивна и не би сакала да ги депримирам и останатите со мојот музички избор.

Моментално надвор врне, ама ја сум кофеински предозирана за да ми влијае на расположение. Поентата ми е дека последниве денови се осеќам како Скопје да е премало за моите стапалки... како да ми фалат нови фаци, нови случувања, нов дух во старото тело. Во име на сите големи градови, каде наскоро ќе зачекорат моите стапалки, ви ја претставувам оваа плеј листа:

1. Амстердам

Идејата започна од оваа песна. Европоцентризмот не знам дали се должи на неодминиливото културно наследство или само чиста коинциденција.
Peter Bjorn and John имаат нешто склопено на оваа тема.

2. Лондон
The Clash и нивната вонвременска London Calling, моќна, со став и мислење. Сеуште не сум била тука, но еден ден- Лондон бејби, here I come.

3. Њујорк
LCD Soundsystem еднаш испеаја New York I love you, but you're bringing me down. Па и ја би можела во моментов да кажам исто за Скопје - Skopje I love you,but you're bringing me down.

4. Рим
Phoenix-Rome, у последно време се повеќе и повеќе ми се допаѓаат :)

5. Парис
Friendly Fires-Paris. Градот на светлината за мене беше прљав и напорен, ни грам романтика. Најсмирено се осеќав на Монмартр, во тишината на светото срце. Но, нема ништо свето во песнава.

6. Стокхолм
Yo la tengo-Stockholm syndrome. Едно ново откритие за мене, мислам музичко. Стокхолм останува за подобри времиња дестинација.



7. Истанбул
Baba Zula-The Sound of Istanbul. Фатих Акин е веќе докажан режисер, но овој филм повторно го обединува со неговата земја и одлично ја одсликува шизофренијата на Истанбул, уствари коа ќе размислам на цела Турција.



8. Барселона
За овој град не можеше да ми текне подобра музичка подлога од таа која се наоѓа на Vicky Cristina Barcelona на Woody Alen. Филмот може и не е најдоброто од режисерот, но нема некој кој не посакал да се качи на авион за Барселона после овој филм.




9. Чикаго
Sufjan Stevens- Chicago. Никогаш не ме заинтересирал посебно да го посетам, но песнава ми се допадна и морав да го вклучам во листата.



10. Берлин
Lou Reed-Berlin. Ветената земја, последна. Иако музички фаворит кој најдобро ми одговара е Kreuzberg на Bloc Party, за да се избегне повторување, свртев малце на ретро.



11. Скопје
Leb i Sol-Skopje. Почесно, последно место, затоа што сепак од овие градови, Скопје има најдобра песна од сите :)

Berlin Memories-poor but sexy story

This will not be story of a city, but of a globetrotting friendship which started about 3 years ago in a country far, far away called Arkansas, US of A. A friendship which surpasses borders, cultures, bureaucratic shit and traditions. A friendship which lasts for a lifetime.

So, what do you get if you take a wild Mongolian, a bitchy, but always honest Austrian, a too nice to be true Bulgarian and a Macedonian with a constant crave for adventure, and put them together in the bohemian party capital of Europe? I have no idea what you get, but it was sure fun to experience it :)))

I have to warn you, I will not try to paint a picture of Berlin to the unknown reader, rather I would try to bring closer our adventure to our friends who weren't able to join us.

Day 1: ARRIVAL

With only an hour of sleep after tossing and turning all night I get in the dawn of the day to the Skopje airport-Alex Maximus, or officially known as Alexandar the Great. The flight goes all good and before the coffee starts to kick in, I'm already in Germany. Passport control lady looks at me suspiciously and asks me a ton of questions-it would have been better if we went out for coffee so I can tell her my life story. I will never understand these visas-I mean even if all of the 2 million Macedonians leave to live and work in the EU (which counts like 460 and something million people) they will not feel it. Besides, if I have the visa, it means that the Embassy already has my life story and there's no need for passport control lady to nag me about it.

Anyways, I set my unappreciated Balkan feet to German territory and go off to experience the public transport. Coming from the Balkans, I can only admire and can never understand the ability for precise organization the Germans have-everything runs on time. So I get on the bus, to experience the famous "potato in the truck" feeling, which apparently is inherent in every public bus in every country. Also, people in the bus are soooo quiet-no one talks to no one, everybody minds their own business. Ze Germans are not so good in English as I thought, so while getting instructions from an old lady about my last bus stop, she gets frustrated from her inability to help me and I miss the stop. She starts to yell in her scary German language "AUS, AUS, AUS!!!!" and I freak out and get off the bus at the next station. A little bit of walking later and I meet Val, the too nice to be true Bulgarian. We go together to meet Uuree, our wild Mongolian friend for lunch in the school cafeteria.

The dorm is our warm house for the next 7 days and is freaking far away from the central pulse of the city. The plan for today is to feel up Berlin, initially get to know the neighbourhoods, see the center and finally pick up our sassy Austrian Sandra from the main station-Hauptbanhof. Finally our group is complete-the Holcombe girls are ready to explore Berlin. We end the day with greasy Chinese food and cold German weis beer-Bavarian style, in the garden, under the clear sky of Berlin. The cold doesn't let us stay up for so long, so we go to our tiny beds in our tiny rooms to wait for the morning in the comfort of our dreams.

I fell asleep like a baby. I've never been to Berlin before and yet the environment seemed to familiar, just like the good old days of Holcombe-Sandra and Val were roommates again, me and Uuree, and we were hanging out in our rooms in the end of a long day making plans for party in the night. We expected Rob to come in the room and socialize for 5 minutes :)))

Day 2: BERLIN-ONE STEP AT A TIME

The hungry tourists that we are, we wake up early to plan the route over a morning cup of coffee. Three book-tourguides, 3 smart heads, and Internet and still we can't draw a precise route-in the end, who cares...

We get off at Parisier Platz, for a photo session with the Brandenburg Tur. While in the area, we go to the huge area of concrete blocks which looks like a really depressive labyrinth-The Jewish Memorial. The artist who designed it wanted people to think about the Holocaust and listen to the souls of the 6 million victims of the Nazi terror. Today, tourists don't really connect to the morbid purpose of the monument, rather interact with it in their own way. I kind of like it... It's not an ordinary monument, rather a concept which is an object of individual interpretation.

After "getting my DDR visa" at Potzdamer Platz, we went on a hiking tour of the city-around Tiergarten, Schloss Bellvue, the Victory column, the "Pregnant Oyster" building and other surprises along the river Spree. We would just lay down in a park to feel the softness of the grass on our bare and tired feet or snack on some German delicatessen-like wurst or pretzel.

While walking around the city I got the impression that no one has some serious business to take care of, there's no rush of the big city life which comes with big business. Yes, Berlin has the big American city look, but trapped inside is a heart of a poor, careless artist. Being one of the cities with highest unemployment rate in Germany, it's no wonder that even Monday feels like weekend in Berlin. Poor, but sexy-can't argue with that.

We wrap up with a street breakdance performance and walk back to the famous Unter den Linden street. Maybe once it was the heart of Bohemian Berlin, but now it's full of tourists... The bohemian heart of Berlin beats in the dark alleys far away from Mitte.

And yet the day is not over... We give up on walking and take the tram to Hackescher Markt-only to discover more surprises there. By accident, we take a wrong turn in one street and it's like Alice went through the Rabbit hole-we are no longer in Berlin, but in little Italy-a small Italian town square scenery opens up, peace and quiet and a cute little pizzeria where the waiter greets us with "Bonasera". This can only happen in Berlin.

and it's as far as I got with my writing... The plane ride ended and I got back to Macedonia... the rest of the story when I won't be too lazy to finish it.

P.S. I recommend reading this article with the tunes of Bloc Party, "A weekend in the city" album...cause of all the Berlin reference :)))

Playing a bit in photoshop

Психоделија, 4 гитари и рок енд рол поезија-тета Пети Смит

Скопје ти е брат паланка... И тоа паланка со амбиции. Па као и секоја друга покондирена тиква ќе се реди со паунски перја за биде во чекор, со стил и секогаш инннн. Епа тоа и бидна на овој 10ти јули 2009 година-Скопје сакаше да изиграва културна метропола на Балканот и си дозволи во ист ден и ист час да имаат концерт две огромни музички имиња- Карлос Сантана и Пети Смит. Затоа што ни се може... Без разлика што има месеци кога единствена музичка дешавка е концерт на Аца Лукас, битно нас ни се може.

Јас се сметам за музички гурман, ама и истовремено и музички сештојад. Да беше физички возможно веројатно ќе сакав да бидам на двете места, но за жал не може. Изборот беше јасен-карта за тета Пети си купив уште првиот ден кога ги пуштија во продажба. И очекувањата беа големи во почеток, но како поминуваа месеците растеа се повеќе и повеќе.

Конечно дојде-денот Д-10ти јули 2009. Универзалната ни сала полупразна, растеретена и опуштена толпа во мешан состав-окорели рокери од времето на социјализмот, арт-генотипови, млади момци и девојки поштувачи на делото на тета Пети и све остало. Атмосферата беше интимна, како да ќе биде мала, клупска свирка, а не забава за цел град. Нормално, концертот почнува по цели саат и пол чекање-прва грешка на организаторот-нема никаков бенд за загревање да се позанимаваме додека трпеливо ја чекаме тета Пети. Нејсе, си имаме пивце и муабет.

И конечно започна. Пети излезе на бината во Скопје. Едвај се изгурав со фоторепортерите за место во прв ред, што и реално (и правно) ми припаѓа со оглед на мизерните 158 см висина.
Концертот беше психоделија-веројатно тој е најсоодветниот збор за да се опише. 4 гитари, од кои една на Пети повремено, а другата на Tom Verlaine од Television за стално (една од тие гитари остана и без жици на пола концерт) и моќните стихови на Пети. Личеше на рок едн рол Исус на сцената, која цели 90 минути не владееше со силата на својата синкретична уметност. Поезија, гитари, политичка и општествена ангажираност-се што почитувам на овој свет е олицетворено во тета Пети.

За мене Пети е суштество надвор од овој свет, larger than life itself. Затоа не ми се веруваше кога се поздравуваше со луѓето од првите редови. И ја допрев раката и почувствувам топлина. Човечка топлина. И не ми се веруваше. Во тој момент како да ми се одзема дел од митското од неа. Иако е многу остарена, нејзината музика не претрпела ни момент од кратковечноста на времето. Ако ги затворев очите на сред концерт можев да ја замислам за време на свирките од своето златно доба.

Првиот дел од концертот беше јако психоделичен, полн со импровизации и создаден у корак, а вториот дел беше од сите големи хитови како Gloria, Dancing Barefoot, Rock'n'roll nigger, Because the night итн. За жал, шармот на Скопјани не успеа да измами бис од тета Пети. Морав да се помирам дека Horses нема да ја чујам вечерва. А таа е песната заради која се вљубив во нејзината музика. И тоа не е фер!

Разочарани отидовме надвор, да размениме импресии. Среќа забележавме дека ќе може да добиеме автограм (фала Гаро). Чекавме неколкумина... Меѓу кои и некои чичовци од старата школа, со плочи под рака и приказни за тоа како ги глеале Sex Pistols у Лондон на времето... Еееее, тоа беа времиња. Не еднаш сум рекла и ќе речам пак-ако може да се реинкарнирам и да се родам во 70тите години во Њујорк. Не знаев што да и кажам на тета Пети. Да и кажам дека ми е криво што е толку стара и што не сум имала прилика да се родам порано и да ја видам во вистинско светло? Дека ја обожувам повеќе од било кој друг артист? Дека има култен статус во мојот живот? Не сакав да ја видам... Не е некој згоден музичар, па да има зошто идеш у бекстејџ...Она е тета Пети, еден од моите идоли. Во гардеробата се релаксираа сите од бендот, најопуштено на свет и ги примаа своите фанови за да добијат автограм. Јас најдрско си отидов кај тета Пети, заобиколувајќи ги сите од бендот. На светло, надвор од бина, делува уште постаро, побелена коса и лик полн брчки. Но, очите и сјаат како и увек. И сеуште го има својот глас, своето најмоќно оружје.

Што правиш откако ќе добиеш нешто за што мечтаеш цел свој живот? Забораваш дека си го добил и продужуеш со животот даље. Овој концерт нема да биде заборавен. Ќе биде засекогаш запаметен како денот кога Пети Смит престана да биде божество и стана човек. На најбожествениот можен начин-докажувајќи ја моќта на човекот да ја надмине својата физичка кратковечност со моќта на својот креативен потенцијал.
Фала тета Пети!
p.s. photos courtesy of Anna Rockfairy Stojanovska, cause I didnt have a camera :(

Let there be rock...

Се случи конечно и тоа... Секоја година ќелијата заминува на една музичка авантура да се прочисти од сите затупувачки елементи на секојдневната рутина. Оваа година тоа беше концертот на AC/DC во Београд-балканската музичка мека...

Let there be light, and there was light Let there be sound, and there was sound Let there be drums, there was drums Let there be guitar, there was guitar, ah Let there be rock...

Музичката мантра на нашите животи (сепак сме деца израснати во Маракана...).

Стадионот на Партизан не беше особено импресивен за моите големи очекувања, сепак само 50.000 публика... И тоа публика како на моторџиски фестивал. Се пиеше пиво и пиво и само пиво (да ми живее TUBORG-пивото на моите концертни дани), не памтам дека се јадеше нешто, се викаше и скокаше...

На крај, спакувани во смрдливо комбе на пиво (пошто не само што имаше за пиење, имаше и за бањање), си тргнавме за Скопје...Пред да трепнеме бевме на граница. И тука веројатно шоферот го имаше својот најбољи момент-влага цариникот да разгледа и освен што го мава неподнослива реа на пот и пиво, собира здив да праша

“Имате нешто да пријавите?“.

И тука следува највицкастиот одговор на шоферот на расипан српски

-“Само емоции са доброг концерта“...

Пошто царина не ни наплатија на емоциите и спомените, си ги донесов дома за да ги споделам со сите вас... А највеќе со нашата ќелија...

Бесплатна, незадолжителна антикорупциска вакцинација за сите! Филмска премиера...

Младински Образовен Форум ве поканува на премиерно прикажување на четирите победнички краткометражни студентски филмови од видеоконкурсот на тема “Антикорупциска вакцинација“, плус средба со авторите, плус добра drum'n'bass журка...

На репертоарот се:
“БУМЕРАНГ“

“2000 ЕВРА“

“НЕ ПРЕПИШУВАЈ (или секогаш погрешно ќе те сфатат)“ и

“ДИЗАЈНЕР“

и DJ сет на АndrejNalin !!!

Дојдете да се вакцинирате...

Локација: Мала Станица
Датум: четврток, 21 мај 2009, почеток 21 часот

Реален Фејсбук ивент

Младински Образовен Форум (МОФ) ги кани сите студенти и млади луѓе да се вклучат во “Реалниот Фејсбук ивент“!!!

Настанот е инициран поради фактот што студентското движење, поради пасивноста на СПУКМ се сведува на Facebook групи и настани. Одлично е тоа што младите се активни на Facebook, но сега е време да излеземе и јасно да го кажеме својот став.

Затоа Младински образовен форум ве поканува во среда, на 20 мај, да дојдеме во 12:00 на платото пред УКИМ на најголемиот студентски Facebook настан.

Настанот ќе изгледа слично како и секој друг Facebook настан, со тоа што ќе се одвива во реалноста наместо на Facebook. Ќе има големо платно што ќе го претставува ѕидот за коментирање. Ќе може да се пишуваат коментари на ѕидот поврзани со темата на настанот (студентско организирање, студентски проблеми). Исто така, ќе има и повеќе групи на кои луѓето ќе може да се приклучуваат, исто поврзани тематски со настанот. Поентата е да се поттикнат студентите да размислуваат на темата, а Facebook тематиката е избрана бидејќи досега најголемите дискусии околу оваа тема се токму на Facebook. Време е да почнеме да го живееме Facebook во реалноста.

Сите дискусии и критики кои ќе излезат на површина на настанот ќе бидат земени во предвид во понатамошните студентски акции. Исто така, сите оние кои ќе сакаат да се вклучат во наредни вакви акции, ќе можат да добијат повеќе информации во среда во 12:00 на платото пред УКИМ.

Patti Smith Countdown-53 days to go

Време е да се започне одбројувањето до најсветлиот ден за ова лето-10 јули 2009!!! Освен што е крај на јунска сесија, големата Patti Smith доаѓа на концерт во Скопје. Уште само 55 дена до нејзиниот концерт!
Иако за краток колеблив момент паднав во искушение-што да одберам-Santana или Patti Smith, кога објавија дека картите се пуштени во продажба побрзав до Југотон да не ги снема... Let the countdown begin...

official OFF FEST web page: http://www.offest.com.mk/

Лов на вештерки, пардон на атеисти

Кутрите мали хрчки...Имаше една театарска претстава со тој наслов. Не отидов никогаш да ја погледам. А сега криво ми е, можеби тогаш би имала некое подобро објаснување за она што ни се случува во моментов.

Дури и да живеевте во пештера последниов период ќе допреа до вас гласините за овој “лов на вештерки“ кој го диригира македонската инквизициска влада. Вештерките се атеистите. Безбожници, богохули, атеисти, се заедно во една кошница, се сведува на НЗС-они не се од “наша“. И придавката се додава на внимателно селектирани настани за да им се даде карактер на омраза и војна. Атеисти и геј се оние кои не сакаат црква на плоштад, дувло на комуњари и атеисти се почитуваните судии на Уставниот Суд затоа што си ја вршат уставно доделената обврска итн.

Си легнав вчера спокојно во моите безбожни атеистички соништа, а денес се разбудив како државен непријател број еден(а и непријател на преродбата).

Што сметам дека е труло во државата Македонија:

Прво, не дозволиво е да се омаловажува и навредува една престижна државна институција како Уставниот Суд од видни претставници на другите гранки на власта. За некои професори по право, Уставното судство дури има и карактер на независна власт и како таква треба да се почитува. И во САД Врховниот Суд (кој ја има и функцијата на чувар на Уставот) носи одлуки кои не се по сечиј ќеиф, дури некои го нарекуваат и законодавец во сенка, па никогаш не им паднало на ум на некој висок државник од американската политика да излегува со изјави во јавност или уште полошо пишани статии со така погрдни зборови за институција која ја има најблагородната функција во една држава-чувар на Уставот.

Второ, не знам дали на некој му текнува на книгите по историја и описите за Втората Светска војна... Дали се сеќавате на демонизирањето на Евреите пред широките народни маси? Од етикетите во говорот се премина на етикети на облеката, а потоа и на физичка сегрегација од општеството. Нели ви изгледа познато овој процес? Се прашувам дали наскоро ќе дојде денот да треба да ми стои во лична карта Атеист и да треба да плаќам посебни даноци за недостаток на христијански вредности и верба во Бога?

Трето, и да се согласиме дека македонското општество во овој период на транзиција доживува сериозна криза на вредности (што веројатно е тврдење кое би наишло на широко согласување), дали вистинскиот рецепт за градење вредности е преку индоктринација, поделба на “наши и ваши“ и сеење омраза таму каде ја нема? Македонија е мултиетнича и мултирелигиозна држава-како таква една демохристијанска партија која е на власт не смее да си дозволи да наметнува симболи и вредности кои ги смета за свои, а се во директна спротивност со она кое ја дефинира Македонија. Наместо власта да превземе чекори за интеграција на Македонците со остатокот од она што реално е Македонија, таа гради една имагинарна слика за тоа што Македонија сака да биде, создавајќи уште поголем јаз помеѓу Македонците и сите други националности и етникуми кои живеат во Македонија. Со крстот на чело, христијанска држава, со антички корени од Александар Македонски-а каде се тука и сите Албанци, Власи, Роми, Срби, Турци кои живеат во Македонија? А каде се тие што не се со крстот на чело?

Четврто, барам да престане оваа демонизација на атеистите. Атеистите немаат своја организација, аналогна на црквата за верниците, која би настапувала во наше име. Ние ја имаме државата. Пардон, во случајот на Македонија, ја имавме. Државата треба да не брани и да се грижи за нас, како и за сите свои граѓани. Тука, државата истапува против нас, вештачки наметнувајќи поделба на нашите (верниците) и сите останати. А тоа е школски пример за дискриминација.

И што да се каже понатаму... Освен, кутрите мали хрчки...

P.S. Photo from http://cagle.msnbc.com/

А сега дојдоа и по студентите

Политичката апатија кај народот е еден од најочигледните знаци на почетоците на смртта на демократијата. Оваа поема е на пасторот Martin Niemöller, која останува како најголем симбол на политичката пасивност и показател на можните последици од тоа. Тој бидејќи бил антикомунист првично го поддржувал Хитлер, но откако станала очигледна неговата незаситна желба за моќ се свртел против него, предводејќи група на германски свештеници. Политичката активност на Niemöller му пречи на Хитлер, па тој развива лична омраза спрема него и си зема за цел да го острани од политичката сцена. Големиот диктатор наредува негово апсење и го сместува во концентрациониот камп Дахау, каде Niemöller останува се до ослободувањето од сојузниците. Оваа поема остана запаметена во историјата како симбол на политичката апатија на германските интелектуалци кои дозволија да се изроди фашистичката диктатура.

Слично е и оваа македонска пролет. Првин дојдоа по партиските војници и јас ништо не реков бидејќи не сум партиски активист. Потоа дојдоа по стечајците и млекарите и јас ништо не реков бидејќи не сум една од нив. А сега дојдоа по студентите и јас не можам да молчам. И никој од нас не треба да молчи и да се оградува. А најмалку оној божемен студентски лидер. Наскоро ќе дојдат и по вас, а тогаш нема да има никој да се побуни.

Не треба да чекаме од меѓународни фактори и европски конструкции да застанат во одбрана на нашата демократија затоа што тие нема секое утро да се будат во фашистичка македонска диктатура.

When the Nazis came for the communists,
I remained silent;
I was not a communist.

Then they locked up the social democrats,
I remained silent;
I was not a social democrat.

Then they came for the trade unionists,
I did not speak out;
I was not a trade unionist.

Then they came for the Jews,
I did not speak out;
I was not a Jew.

When they came for me,
there was no one left to speak out for me.

И германска верзија на поемата....

Als die Nazis die Kommunisten holten,
habe ich geschwiegen;
ich war ja kein Kommunist.

Als sie die Sozialdemokraten einsperrten,
habe ich geschwiegen;
ich war ja kein Sozialdemokrat.

Als sie die Gewerkschafter holten,
habe ich nicht protestiert;
ich war ja kein Gewerkschafter.

Als sie die Juden holten,
habe ich geschwiegen;
ich war ja kein Jude.

Als sie mich holten,
gab es keinen mehr, der protestieren konnte.

Да ни се живи сајбер панк партизаните!!!

На првиот ден на пролетта, коа времето е неописива тиња, кога врне снег и дожд како да ќе биде потоп на светот утре, кога дури ниту аромата на топло кафе не е доволна да те извлече од под јорганот ( а за среќа е викенд и немаш никакви обврски), за мене има само еден начин да го изживеам утрото-мрзливо да се залежам во креветот и да си отпловам далеку далеку од сивата реалност. А за да не биде total waste of time (плус херојски издржав да го завршам маратонот со How I met your mother) решив да изберам опција- гага документарци. Едукативниот момент е присутен, но бидејќи е викенд нагласок ставив на забавниот, и така дојдовме до совршениот избор- музички документарци.

Прво изглеав еден за музиката која е жанровски моја омилена-punk!!! Филмчето се вика Attitude, а достапно е на you tube. Како и секој документарец кој сака да го преслика времето за кое се однесува и овој се обидува преку сведоштва со ликови од тоа време да ни ја долови сцената од средината на 60тите до доцните 70ти-рани 80ти години во светот, САД и Британија. На сите нас кутрици, кои не сме ја имале среќата да се родиме во тоа време. Тоа е мојата омилена епоха. И кога би имала избор кога и каде би можела да се родам би избрала рани 70ти, во New York, да можам да вртам ноќна шема во CBGB (кој пред 2 години и официјално исчезна од картата на Менхент) или барем на Kings Road, London.


Има многу музика и оригинални снимки од златната ера на почетоците, кога fuck you духот на панкот е олицетворен во Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, The Kinks, па некоја извртена панк верзија на глам рокот во New York Dolls (кои наликуваат на трансвеститски проститутки)преку псевдо-интелектуалната страна на панкот со Television, Lou Reed, Nico and the Velvet Underground, Patti Smith, британската инвазија со Sex Pistols, Buzzcocks, The Clash, минимализмот на Ramones, до чистата форма на гневот изразена преку hard core punk-от на Dead Kennedys, Black Flag, Agnostic Front...

P.S. Ако сакате уште одличен музички документарец погледнете го Seven Ages of Rock на BBC, бесплатно достапен на Google Video. Има 7 дела, а оној посветен на панкот е насловен Blank Generation. Клик тука за линкот.

I like to watch the way the wind blows

Nothing is original

Удобноста на повторувањето...или зошто секогаш ни се свиѓаат ист тип на луѓе?

Шемите и урнеците се секогаш добра и корисна работа. Во секојдневните работни обврски го скратуваат времето поминато на завршување на една работа на половина. Го земате веќе порано искористениот урнек и со мали измени го користите за новата работа.


Но, во светлината на моето скорешно откровение, се прашувам дали шемите и урнеците се добра и пожелна работа и во љубовта?

Секој од нас е привлечен кон одреден тип на дечко или девојка, тоа е дел од нашиот животен вкус. Впрочем ако тргнете од претпоставката дека секоја врска, макар и најкратката и најбезвезната, е извор на искуство и знаење, тогаш овој произведен тип на дечко или девојка кој не привлекува е само резултат на долгогодишно “теренско“ истражување. Проблемот доаѓа во моментот кога сфаќате дека секоја од тие врски со ваш тип на дечко или девојка (што би се рекло партнер по мерка) завршила со несреќен крај. Нужно си го поставувате прашањето : што тука не е во ред? Дали сме привлечени кон “лош“ тип на дечковци/девојки? Дали таа хемија и компатибилност која вообичаено постои меѓу вас е чиста фикција? Дали можеби е крајно време да направите промени во урнекот?

Дилемата е во тоа дали типот на девојка/дечко кој вообичаено не привлекува е разумска или емотивна творба? Ако е разумска е подложна на контрола, што значи може да интервенирате и да ставите мораториум на сите карактеристики кои ќе ги идентификувате како извор на проблеми во врската. Но, ако е емотивна творба тогаш е надвор од ваши раце. Судејќи по моите животни приказни точниот одговор ќе да е под б).

Можеби не можете да контролирате какви типови на дечковци и девојки ве привлекуваат, но можете да го контролирате својот став во однос на нив. Учете од грешките и од минатите неуспешни љубовни приказни и оставете и на својата интуиција да ве насочи кон правиот љубовен избор.